Wesele w okolicach Zbąszynia

Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej w Perzynach. Gry na koźle nauczył go ojciec, Chryzostom (1840-1923). Ożeniony z Heleną Tomiak, córką Wawrzyńca Tomiaka, przedstawiciela rodu muzyków i budowniczych kozłów z Perzyn, z którym też wspólnie muzykował. W okresie międzywojennym wyjeżdżał do Niemiec (w tym także na Łużyce), gdzie grał zarobkowo na koźle dla pracujących tam rodaków. Wyuczył w grze na koźle i skrzypcach swojego młodszego o 17 lat brata Tomasza, z którym często grał na weselach. Grał w kapelach weselnych m.in. ze skrzypkiem Janem Zawieją z Perzyn, klarnecistami Walentym Krawczykiem i Marcinem Szypłowskim z Chrośnicy, przedstawicielami rodziny Tomiaków z Perzyn i Godziszewa i innymi muzykami. W 1930 r. był pierwszym koźlarzem "odnalezionym" w terenie przez grupę studentów muzykologii Uniwersytetu Poznańskiego pod kierunkiem prof. Łucjana Kamieńskiego. W 1931 r. nagrywany na fonografie Edisona (nagrania zaginęły w trakcie II wojny światowej). W 1937 r. grał, wraz z Tomiakiem, w pierwszej kapeli zespołu "Wesele Przyprostyńskie", utworzonego przez Antoninę Woźną. Po zakończeniu wojny zaprzestał gry ze względu na pogarszający się stan zdrowia.

Koźlarz, skrzypek, budowniczy instrumentów, pedagog. Najsłynniejszy muzykant Regionu Kozła, młodszy brat Piotra Śliwy. Urodzony w Perzynach, osiadł w Chrośnicy, działał też w Zbąszyniu. Grał na tradycyjnych dla swego regionu siesieńkach, koźle ślubnym i weselnym, mazankach i skrzypcach. Jako młody skrzypek grał w kapeli z bratem Piotrem, następnie z muzykantami z Chrośnicy - Tomaszem Hirtem (kozioł), skrzypkami Nikodemem Kaczmarkiem i Ignacym Tomiakiem oraz klarnecistami Piotrem Królikiem i Marcinem Szypłowskim. W 1936 r. ustalił się skład kapeli Tomasz Śliwa (kozioł), Edward Rybicki (skrzypce) i Jan Gniotowski z Chobienic (klarnet). Kapela Tomasza Śliwy była po II wojnie czołowym tradycyjnym zespołem koźlarskim w regionie, miała wielkie wzięcie na weselach. Tomasz, ze sławą najlepszego wielkopolskiego koźlarza został od 1950 r. zatrudniony przez Antoniego Janiszewskiego jako nauczyciel klasy instrumentów ludowych w Ognisku Muzycznym, a następnie w PSM w Zbąszyniu. Uczył też muzyków z zespołu “Mazowsze”. Nagrywany i wizytowany po raz pierwszy w 1931 r. przez prof. Łucjana Kamieńskiego i grupę studentów muzykologii poznańskiej (jako skrzypek) i w 1934 r. jako koźlarz przez J. Pietruszyńską. W 1946 r. i kilkukrotnie w późniejszym czasie w ramach rejestrowania wielkopolskiego repertuaru ludowego został nagrany przez J. i M. Sobieskich, z którymi utrzymywał kontakt korespondencyjny. Brał udział w licznych festiwalach i konkursach, a także programach radiowych, telewizyjnych i filmach dokumentalnych jako instrumentalista i wytwórca instrumentów. Powierzono mu zaszczytną funkcję prowadzenia kapel koźlarskich na centralnych dożynkach w Warszawie. Laureat licznych nagród i odznaczeń, m.in. w 1959 r. zdobył III miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Kapel i Zespołów Ludowych w Llangollen w Wielkiej Brytanii (Walii) grając na skrzypcach w kapeli razem z Henrykiem Skotarczykiem na koźle i Bolesławem Urbanowiczem na klarnecie. Był też laureatem Nagrody im. Oskara Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej” w 1974 r. Jako budowniczy zasłynął kozłami o niezwykle szlachetnym brzmieniu, dopracowane w każdym szczególe. Zbudował łącznie ponad 70 kozłów dla innych koźlarzy, szkoły w Zbąszyniu, zespołów folklorystycznych oraz muzeów polskich i zagranicznych. Zrealizował rekonstrukcję kozła ślubnego według wskazówek J. i M. Sobieskich. Budował też m.in. mazanki i siesieńki (był autorem unowocześnionej formy tego instrumentu, zaopatrzonej w tzw. dymkę). Wybranm uczniom przekazał swoją wiedzę muzykanta i budowniczego.

Do 1918 r. pracował w Berlinie jako robotnik budowlany. W 1919 r. brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Aktywny najprawdopodobniej do 1925 r., gdy przeszedł na rentę inwalidzką. Grał w kapelach koźlarskich z Tomaszem Hirtem, Piotrem Śliwą, Tomaszem Śliwą i innymi muzykami.