Nie masz nad nasze z krzywym rogiem dudy

Nieznany bliżej skrzypek ludowy, który w 1937 wraz z dudziarzem Janem Nepomucenem Żokiem z Kaszczoru wystąpił podczas I Konkursu Muzyki Ludowej w Kopanicy.

Przedstawiciel pokolenia najstarszych znanych z nazwiska koźlarzy. W 1934 r. nagrywany na fonograf przez zespół poznańskich etnomuzykologów oraz opisany przez J. Pietruszyńską w relacji prasowej pt. "Muzykanckie typy w ludzie wielkopolskim" (tamże szczegółowa relacja z wizyty badaczy w domu muzyka). Uczestnik I Konkursu Muzyki Ludowej w Kopanicy w 1937 r.

Przedstawiciel najstarszego pokolenia koźlarzy znanych z nazwiska, reprezentant dawnego, archaicznego stylu gry. W 1934 r. nagrywany i fotografowany przez J. Pietruszyńską, jego fotografia znalazła się na łamach "Ilustrowanego Kuriera Codziennego". Grał na weselach z nierozpoznanym skrzypkiem oraz klarnecistą Walentym Krawczykiem, a także ze swoimi synami - skrzypkami Janem i Edwardem, który później tworzył z Tomaszem Śliwą i Janem Gniotowskim słynną kapelę koźlarską. Wnuk Marcina - Feliks (syn Jana) był skrzypkiem, co najmniej do 1972 r. grał z Edwardem Hirtem z Chrośnicy). Z kolei prawnukiem Marcina Rybickiego jest muzyk Robert "Litza" Friedrich, członek wielu formacji muzycznych, założyciel zespołu "Arka Noego".

Koźlarz i budowniczy kozłów, opisany w 1934 r. przez J. Pietruszyńską, jako muzyk grający na koźle w nieco w nowszym stylu, wykorzystujący jako jedyny wówczas pełną, jedenastodźwiękową skalę kozła, co pozwoliło wykonywać nowsze utwory. Opisywał także kozła ślubnego (określanego jako "dudki doślubne"). W okresie międzywojennym grał na weselach w okolicach Grójca, a w miesiącach zimowych grał w kapeli wspólnie z Janem Gniotowskim z Chobienic, nieznanymi z imienia Dopierałą z Godziszewa oraz Szczeszkiem i Gawłem (zw. "Kostek") podczas zimowych spotkań organizowanych przez Koło Śpiewu w Chobienicach pod dyrekcją Mariana Pankaua. Według relacji Mariana Springera, ówczesnego sekretarza koła, wykonywaną wówczas muzykę ludową spisywano i nagrywano. W l. 30-tych XX w. Feliś spotkał się z grupą studentów muzykologii poznańskiej pod przewodnictwem prof. Łucjana Kamieńskiego w szkole w Chobienicach, co uwieczniono na pamiątkowej fotografii. W 1937 r. wziął udział w I Konkursie Muzyki Ludowej w Kopanicy. Po wojnie aż do śmierci grał na klarnecie w kapeli z koźlarzem Franciszkiem Raszke z Wojnowa i skrzypkiem Gruszczyńskim w ZPiT w Nowym Kramsku.

Koźlarz, jeden z przedstawicieli pokolenia najstarszych, znanych z nazwiska muzyków. Po raz pierwszy opisany i fotografowany przez Jadwigę Pietruszyńską (później Sobieską) w 1934 r. Rok później wziął udział w konferencji oświatowców rejonu siedleckiego w Godziszewie. Razem z bratem Walentym, skrzypkiem ze Starego Kramska wygrali I Konkurs Muzyki Ludowej w Kopanicy w 1937 r. Bracia znali jeszcze tradycję grania na dudkach doślubnych i mazankach do obiadu weselnego. W latach 1945-47 został nagrany przez Jadwigę i Mariana Sobieskich w ramach rejestrowania wielkopolskiego repertuaru ludowego. Grał w kapelach koźlarskich z bratem Walentym oraz innymi skrzypkami, zwłaszcza Franciszkiem Białeckim (jeszcze po wojnie) i Franciszkiem Szymańskim.

koźlarz, budowniczy instrumentów, pedagog; pochodził z Siedlca rodziny klarnecisty Tomasza. Pierwszego kozła, na zamówienie ojca, wykonał dla niego Jan Gniotowski z Chobienic, który był także jego mistrzem w grze na tym instrumencie. W 1934 r, odnotowany przez J. Pietruszyńską jako muzyk z Nieborzy, trzy lata później wystąpił w pierwszym konkursie muzyki ludowej w Kopanicy (1937). Po wojnie osiadł w Zbąszynku, gdzie rozwinął ruch koźlarski. Wykształcił rzesze uczniów, którzy oddali hołd „Dziadkowi” w postaci pamiątkowego głazu w centrum Zbąszynka. Rodzinne tradycje koźlarskie Kotkowiaków kontynuuje obecnie wnuk artysty – Jerzy Skrzypczak.

Skrzypek z Wąchabna i Starego Kramska. Razem z bratem Tomaszem, koźlarzem z Wąchabna, wygrali I Konkurs Muzyki Ludowej w Kopanicy w 1937 r. Walenty grał w kapelach weselnych w okresie międzywojennym z koźlarzami: bratem Tomaszem, Janem Białeckim z Podmokli oraz najprawdopodobniej z Franciszkiem Raszke z Wojnowa. Z relacji zebranych krótko po wojnie przez J. i M. Sobieskich wynika, że grał też na mazankach podczas wesela, razem z dudkami doślubnymi na których grał jego brat. Swój instrument (mazanki) sprzedał Sobieskim, którzy przekazali je do Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu. W latach 1945-47 został nagrany wraz z bratem przez Jadwigę i Mariana Sobieskich w ramach rejestrowania wielkopolskiego repertuaru ludowego.